www.thecostam.fora.pl

Mike Rock

- A więc jesteśmy umówieni? Dzisiaj, wieczorem o 21? Dobrze? - zapytał zerkając na nią zza filiżanki ciemnej, mocniej kawy, którą z uwielbieniem popijał.

Szepty...setki szeptów. A może to tylko szum w rurach, które przebiegają w całym "budynku", w którym się znajdował? A może tylko gra wyobraźni, która podsuwa mu obrazy i głosy?
A jednak wyraźnie może rozróżnić poszczególne słowa: "hotel, bankiet, Henry, bomba, eksperyment" oraz kogoś przeciągły jęk. I właśnie w tym momencie jego umysł zaczyna wariować, a ktoś otwiera drzwi, a on zostaje oślepiony przez strumień jasnego światła. Ktoś zmusza jego ciało do przybrania postawy pionowej...do wyjścia na zewnątrz...

Alexandra

-Tak- powiedziała z wielkim uśmiechem na twarzy. Minął dość spory czas odkąd Mike wyszedł na zewnątrz. Czyżby zapomniał że jadł z nią śniadanie?

Mike Rock

Jasne promienie światła, które padały na jego twarz sprawiały, że nie potrafił otworzyć powiek, które kurczowo zaciskał, gdy wszystkie zmysły gwałtownie zaprotestowały. Jednocześnie zesztywniałe nogi odmawiały posłuszeństwa i to dlatego potykał się co jakiś czas - jednak nie upadł, podtrzymywany przez swoich "oprawców".
Czyjeś dłonie szarpnęły go za skrawek koszuli, a inne popchnęły na twardy fotel, gdzie zostały unieruchomione jego nadgarstki. Dopiero wtedy zrozumiał, że może mówić...że może "działać".
Pierwsze co ujrzał do olbrzymia sala, w której się znajdował oraz stare, kamienne ściany i biegnące po nich nagie rury. Piwnica? Drugą rzeczą, którą zarejestrował jego otępiały nadal mózg była grupka, znanych mu z hotelu ludzi: kobiety, mężczyźni, a nawet dzieci.. - wszyscy ściśnięci w jednym pomieszczeniu czekali na swoją kolej. Trzecią rzeczą, a raczej twarzą, którą dostrzegł była znajoma, kulejąca sylwetka "prezesa", który wykrzykiwał coś nerwowo do swoich "podwładnych".
- Witaj Mike...a więc znowu się spotykamy... - i to jego miętowy oddech "otulił" mu twarz, gdy ten pochylił się nad nim z szyderczym uśmiechem. - I niestety może po raz ostatni...

Henry uśmiechnął się szeroko i dopił kawę, odkładając filiżankę na biały, porcelanowy spodeczek.
- Czyżbyś na kogoś czekała? - zapytał widząc niepokój na jej twarzy.

Alexandra

-Tak,ale zaraz powinien wrócić- powiedziała i skierowała oczy na Hennrego , który spokojnie popijał kawe.

Mike Rock

- To Ci się nie uda!! Słyszysz!! - krzyk chłopaka poniósł się po olbrzymiej hali, a odpowiedziało mu kilkadziesiąt ludzkich jęków - Zabije Cię!! Zabije... - jednak tym razem odpowiedziała mu tylko cisza i szyderczy śmiech "prezesa", który niósł się echem brutalnie gwałcąc zmysły Mika.
Każde szarpnięcie sprawiało, że skórzane pasy wrzynały się w ciało, pozostawiając po sobie lekkie obtarcia dookoła odsłoniętych nadgarstków.
- Spokojnie... - przygarbiony staruszek o lekko skrzekliwym głosie, uśmiechnął się do niego dobrotliwie i poluzował uniemożliwiające mu ruchy skórzane pasy. - Jedynie sobie Pan szkodzi. Za parę minut będzie po wszystkim.
- Co masz na myśli? - zapytał aby zyskać na czasie i odnaleźć się w nowej sytuacji, która zdawała się być krytyczną. Czyżby tak miał zginąć? Na stole operacyjnym jakiegoś szaleńca?

- To nie będę Pani przeszkadzał. - rzekł mężczyzna i powoli się podniósł, z szacunkiem całując wierzch jej dłoni. - Widzimy się wieczorem. - dodał i ruszył w stronę wyjścia.

Alexandra

-Jeszcze raz dziekuję - powiedziała uśmiechając się. Zapłaciła za ich śniadania i zamówiła sobie jeszcze herbatę. Gdzie ten przeklęty chłopak. A może powinna wyjść i zobaczyć co jest grane? A może jednak lepiej nie. Wkońcu nie chciała by pomyślał że ona sie na rżuca

Mike Rock

Staruszek roześmiał się dobrotliwie i lekko potrząsł swoją łysa głową poznaczoną fioletowymi, cieniutkim żyłkami. Jego nienaturalnie długie palce szarpnęły mankiet koszuli chłopaka ukazując przed ramie.
- No..no...no... - mruknął z wyraźnym zadowoleniem, szukając czegoś w niewielkiej, metalowej szafeczce.
- Co się tutaj dzieje?! Co robicie tym ludziom?! - warknął Mike starając się rozluźnić skórzane pasy, co wydawało się wręcz rzeczą niemożliwą.
- Ulepszamy ich. Nadajemy im nową osobowość. - wytłumaczył spokojnie staruszek i uśmiechnął się ukazując swoje bezzębne dziąsła.

Alexandra

Minęła już godzina.. Coś jej nie grało. Wstała i wyszła na zewenącz. Mikego nigdzie nie widziała. Rozejrzała sie nerwowo do okoła.

Mike Rock

- Ulepszyć? Eksperymentujecie tutaj na niewinnych osobach?! - w głosie chłopaka pojawiło się zaskoczenie oraz wściekłość.
- Nie, nie, nie... - mruknął staruszek i roześmiał się dobrotliwie, odwracając w jego stronę. W drżących dłoniach trzymał skalpel, który lekko zabłysł w mdłym świetle chirurgicznych lamp. - Dajemy im nowe życie! - prawie klasnął w dłonie. Był niczym zadowolone dziecko, które buduje kolejny pałac z klocków.
- To szaleństwo. - mruknął chłopak patrząc jak ostrze skalpela zbliża się do ciała, do drżącego z przerażenia ciała oraz napiętych do granic możliwości mięśni. Co się stało później? To trudno zrozumieć... Jednak skórzane paski nagle ustąpiły, co zaskoczyło Mike na tyle, iż poczuł jak ostrze rozcina skórę, a ciepłe krew spływa po nadgarstku. Zdołał też zarejestrować ciało staruszka uderzające o kamienną ścianę i osuwające się po niej bezwładnie.

Alexandra

Nie wiedziała co ma zrobić. Rozejrzała się jeszcze raz i wbiegła do hotelu. Chciała sprawdzić czy Mike może wrócił do swojego pokoju.

Mike Rock

Co się stało później? Czy chłopak uciekł pozostawiając kilkadziesiąt ludzi na pewną zgubę, a może postanowił ich uwolnić?
Jedno było pewne Mike pozostał w piwnicy ciężko łapiąc powietrze oraz zaciskając skrawek materiału na rozcięciu, które było ostatnim czynem fanatycznego staruszka, który usilnie wierzył w swoją "misję".
- Co teraz Mike? Co teraz? - wyszeptał oblizując nerwowo usta i rozglądając się dookoła. Nie posiadał borni, jedynie nagie pięści, którymi tutaj niewiele wskóra.
- Myśl.. - mruknął pocierając rozpalone czoło i kuląc się obok jednej z "klatek", w których "prezeski" przytrzymywał swoje szczury laboratoryjne.

Alexandra

Kurde, mike nie reagował na pukanie, a kiedy tylko nacisneła na klamke okazało się ze drzwi są zamknięte.
-Niech Cię choler Mike.- jękneła wchodzac do swojego pokoju.

Mike Rock

Schylona sylwetka wywoływała nieprzyjemny ucisk w okolicach żeber oraz klatki piersiowej oraz jednocześnie utrudniała złapała kolejnego oddechu, który stał się dziwnie świszczący.
A jednak przemknięcie obok znudzonego strażnika, skręcenie mu karku i odebranie broni nie było wielkim wyczynem - raczej czymś błahym. Chociaż podczas owego "zabójstwa" przez twarz chłopaka przemknął grymas niezadowolenia. Czyżby Mike Rock nie potrafił już zabijać z czystym sumieniem?
A jednak właśnie TO sprawiło, że zdobył broń, która miała się stać przepustką na wolność dla niego innych ludzi, którzy zaczęli z dość dużym hałasem - za co Mike niejednokrotnie ich przeklął - pędzić do jedynej windy. Czym spowodowali nadejście straży oraz wybuch małej strzelaniny między nimi, a Mikiem.

Alexandra

Spojrzałą na szafe w której znajdowały sie rzeczy otrzymane przez hotel. Zaczełą szukac czegoś na wieczór , majac nadzieje ze Mike sie zjawi.

Mike Rock

Cisza...po burzy zawsze nadchodzi upragniona cisza i spokój, który delikatnie łagodzi nasze zmysły, sprawiając że wolniej łapiemy powietrze, a nasze serce już nie tak gwałtownie uderza o obolałe żebra...
Jednak wtedy powraca pytanie: gdzie podział się przeciwnik?
- Szybciej!! - Mike poderwał się z miejsca, lekko kulejąc. Nie zauważył kiedy jedna z setek kul, zanurzyła się w ciele. Dopiero teraz, gdy adrenalina opadła poczuł piekący ból.
- Cholera... - mruknął kiedy uświadomił sobie swoja własną bezradność. "Prezes" uciekł...bomba nadal pozostała niezlokalizowana...czy można to nazwać osobistą porażką?