www.thecostam.fora.pl

Alexandra

Przyjrzała mu się.
-Nie smakuję Ci?- zapytała z lekkim uśmiechem widac jego minę.

Mike Rock

- Smakuje okropnie. - mruknął wbijając spojrzenie w zdobiony jakimś dziwnym ornamentem, porcelanowy talerz oraz widniejące na nim tosty, które smakowały jak stara opona.
- Chyba umrę tutaj z głodu. - dodał i przeczesał włosy rozglądając się dookoła, aby jego spojrzenie mogło zatrzymac sie na grupce ludzi, którzy ewidentnie się ze sobą sprzeczali.

Alexandra

-Musli jak musli, ale jest dobre... otwórz buzie- zasmiała się nabierając na łyżke troche dania i podsówając mu pod buzie. Starała się nie wylac wszystkiego na niego. Bo gdy sie śmiała dłoń jej drżała.

Mike Rock

A on...widząc jak dłoń dziewczyny drży przy kolejnych falach śmiechu, delikatnie zacisnął palce na jej szczupłym - czasami zdawało mu się, że ZA szczupłym - nadgarstku, przytrzymując ją tym samym.
Powoli, nie spuszczając z niej (a raczej z grupki rozmawiających mężczyzn - bo taka była prawda) spojrzenia, wziął podany mu "poczęstunek".

Alexandra

I jak smakuję?- zapytała z szerokim uśmiechem. A jej policzki nadal płynoły słodkimi rumieńcami.

Mike Rock

Nie wypuścił jej szczupłego nadgarstka z objęć ciepłych palców, które trochę mocniej się na nich zacisnęły, a chłopak śmiesznie wydął policzki, mrużąc jednocześnie oczy.
- Pyszne... - mruknął niezbyt świadomy jej pytania i lekko sie uniósł. - Tak...ja...zaraz wracam, świeże powietrze. - mruknął i uśmiechnął się przepraszająco, powoli wstając. Jednak powód jego "małej ucieczki" był całkowicie inny: mężczyźni, którzy rozmawiali coraz bardziej podburzonymi głosami, wyszli z hotelu.

Alexandra

Zdziwiła się i zerkneła tylko przez ramię spogladając na Mike. To było troche dziwne. A może zrobiło mu sie niedobrze?

Mike Rock

Tok myślenia dziewczyny był odpowiedni, gdyż przed kilkoma minutami chłopak odczuł dziwne fale mdłości oraz niepokojące zawroty głowy. Czyżby przedawkował proszki przeciwbólowe?
Chłopak nerwowo potarł czoło i lekko się garbiąc wyszedł na zewnątrz hotelu, rozglądając się uważnie dookoła. Nie musiał ich widzieć, aby wiedzieć gdzie poszli...albo gdzie się znajdują w danej chwili. Ich podniesione głosy były wyraźnie słyszalne pomiędzy szumem oceanu, a rozmowami mieszkańców hotelu.

Nie minęło parę minut, gdy w drzwiach sali bankietowej pojawiła się znajoma, dość wysoka sylwetka - był to Henry, nerwowo szarpiący mankiety koszuli oraz spoglądający z uśmiechem na dziewczynę.

Alexandra

Odwzajemniła delikatny uśmiech i dorwała się do dokończenia swojego śniadana.

Mike Rock

Henry pewnym krokiem ruszył w stronę dziewczyny, wymijając oraz pozdrawiając osoby wychodzące z sali lub do niej wchodzące. Czy Alex miała świadomość tego co się, zaraz wydarzy?
- Witaj!! - mężczyzna usiadł na wolne krzesło z szerokim, firmowym uśmiechem przystojniaka z reklamy pasty do zębów. - Mam wspaniałą wiadomość!!

Co w tym czasie robił Mike? - obserwował grupkę mężczyzn, do której dołączył znajomy mu już osobnik. I właśnie to spowodowało zmarszczenie brwi i zmrużenie fikuśnych oczu. Jednak coraz silniejsze mdłości i zawroty głowy, sprawiały że rozmazywał mu się obraz...a on musiał przytrzymać się poręczy.

Alexandra

-Dzień dobry- powitała mężczyznę który promieniował radością. z drugiej strony myśli krążyły wokół Mikego. Czy mu sie nic nie stało

Mike Rock

Mężczyzna wręcz tryskał radością i samozadowoleniem, które sprawiło, że jego pozorna nerwowość nagle zniknęła.
- Dzisiejszego wieczora będziesz gwiazdą hotelu. - mruknął, a uśmiech nie znikał z jego twarzy, jakby nie był świadomy zmartwień Alex. - Mam nadzieje, że nie zmieniłaś decyzji.

Ciemność...przygniatająca, złowroga ciemność. Czyżby umarł i nieświadomie przeniósł się w nicość, zostając przeklętym? Jeżeli jednak umarł, to dlaczego czuje, słyszy...istnieje? Dlaczego nadal jest ludzkim bytem, którego rozum wysyła kolejne impulsy, które mają za zadanie pobudzić ciało do życia?
Mike zachłysnął się powietrzem, a bezwzględny odruch kończyn został uniemożliwiony przez grube liny, które krępowały wszelkie ruchy człowieka, wżynając się w nadgarstki.
- Co jest... - mruknął jednak bardziej przypominało to ciche, niezrozumiałe mamrotanie, gdyż chłopak miał zakneblowane usta.

Alexandra

- Dzisiaj?- zapytałą zaskoczona. No szczerze mówiąc nie była na to gotowa. Wkońcu naewet niewiedziała jakie piosenki ma zaśpiewać. jednak Na jej ustach wciąż gościł ten słodki uśmiech małej dziewczynki.

Mike Rock

- Tak dzisiaj...widzę, że Cie trochę zaskoczyłem... Jednak nie martw się, wszystko będzie dobrze...na pewno wspaniale zaśpiewasz!! - słowotok mężczyzny był niczym sztuczny uśmiech, którym codziennie witają nas obcy ludzie, których mijamy w czasie zwykłej drogi do pracy czy szkoły.

Kolejne bezsensowne szarpnięcie, podczas którego nadal człowiek wierzy, ze zaraz się obudzi, a to wszystko okaże się dziwnym snem... Po chwili człowiek się poddaje i stara się wyróżnić poszczególne dźwięki, które go otaczają, aż wreszcie potrafi je nazwać: szum wody w rurach, praca maszyn, ludzkie jęki wydobywające sie jakby ze ścian...echo - czyżby znajdowali się pod ziemią?
I wtedy człowiek sobie uświadamia jak marne jest jego życie...jego byt, o który nagle pragnie walczyć...jednak kolejne szarpnięcie uświadamia mu ogrom sytuacji, w której się znalazł. Oddech staje się coraz szybszy, spazmatyczny - wpadamy w lekką panikę, aby potem sie uspokoić i zacząć szukać wyjścia.

Alexandra

-No zaskoczyłeś zaskoczyłeś- zaśmiała się i rozejrzała- Dziekuje za taką okazje- dodała po chwili nie wiedząc co może powiedziec.