www.thecostam.fora.pl

Alexandra

- Ty raczej też- uśmiechnęła sie do niego, chcąc jakoś dodać mu otuchy.
-Dziękuje Ci, kolejny raz uratowałeś mi , jestem Tobie naprawdę wdzieczna- powiedziała a rumieńce mimowolnie oblały jej brązowe policzka.
Przygryzłą nerwowo wargę i znów wzrok który a chwilke powędrował na jej stopy , skierował się w stronę męzczyzny stojącego przed nią.

Mike Rock

- Nie musisz mi dziękować... - odparł uparcie wpatrując się w przestrzeń ponad ramieniem dziewczyny. Bał się, że wyczyta z jego oczu kłamstwo, zagubienie, że wszystko pryśnie niczym mydlana bańka.
- Ratowanie Twojego życia to dla mnie sama przyjemność. - dodał chcąc rozładować napiętą atmosferę i lekko kołysząc się na piętach.

Alexandra

Zaśmiała się cicho, a rumieńce jak nazłość nie chciały zejść. Dlatego dziewczyna usilnie strała się zakryć to długimi włosami.
-Jesteś dla mnie jak Anioł stróż wiesz? - powiedziała cichutko.- Lepiej już idz, odpocznij. - dodała szybko- ah! i może wiesz gdzie znalazłabym coś na przebranie- spojrzała na swoje bose stopy- ta sukienka już się nie nadaję do ponownego ubrania- powiedziała widząc roztarganą niegdyś piękną sukienkę.

Mike Rock

On sam również starał się ukryć zażenowanie całą sytuacją, gdyż - jak niedawno spostrzegł - wpatruje się bezwstydnie w bose stopy dziewczyny oraz odsłonięte ramiona.
- Hmm...powinno się tu coś znaleźć... - mruknął bardziej do siebie, niż do Alex, otwierając po kolei każdą z wysokich szaf. Aż odnalazł w jednej z nich kilka damskich koszul oraz starych, podartych jeansów.
- Mam nadzieje, że to wystarczy. - dodał pocierając brudny od ziemi policzek.

Alexandra

-Dziekuję jeszcze raz- kolejny raz usmiech opanował jej usta - A może , zostaniesz tu? Będe czułą się bezpieczniejsza- zaproponowała mając nadzieje że chłopak źle nie odbierze jej ambicji i zostanie.
Przeczezałą włosy z zażenowania.

Mike Rock

Dziewczyna nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo ucieszyły go, jej słowa...sprawiły, że jego żołądek wywinął niezdrowego koziołka, powodując fenomenalny uścisk w okolicach klatki piersiowej.
- Oczywiście... - odparł starając się, aby w jego głosie nie zabrzmiało chore zadowolenie i zbyt wielka ambicja.

Alexandra

-Dziękuje- uśmiechnęła się radośnie. Cieszyła się że chłopak zgodził się zostać- To ja może się ogarnę- dodała i zabrała ubrania udając się do ubikacji. Kiedy tylko do niej weszła rozejrzała się, jedna całą ściana była zrobiona z luster. Pomieszczenie nie było zbyt wielkie. Ale przytulne zreszta jak cały dom. Zaczela się rozbierać

Mike Rock

Gdy dziewczyna zniknęła za drzwiami łazienki, Mike pozwolił sobie na grymas bólu, który wykrzywił jego twarz. Poruszał się niczym człowiek starszy i schorowany, podchodząc do lustra, które stało w jednym z pomieszczeń - które śmiało mógł nazwać sypialnią.
Powoli rozpiął podartą koszulę, starając się nie spoglądając w szklane zwierciadło, które go wyraźnie drażniło. Jeszcze kilka miesięcy temu rozmawiał z własnym odbiciem, starając się uspokoić własne sumienie.

Alexandra

Kiedy zdjęła swoją sukienkę zauważyła w odbiciu lustra coś na swojej nagiej łopatce. Coś co ją za niepokoiło. Był to dziwny tatuaż którego z pewnością nie miała przed przyjazdem. Spewnością Ci którzy ją porwali , zrobili jej to! tylko poco i jakim prawem!
Dziewczyna wzięła szybki prysznic i szybko ubrała się w ubrania które dostała od Mike.
Musi mu powiedzieć o tym co zauważyła. I spytać się co to ma znaczyć! Może on będzie wiedział , dla czego ktoś oszpecił jej ciało niezrozumiałymi znakami!

Mike Rock

Chłopak ostrożnie dotknął opuchniętych żeber, krzywiąc się i przeklinając w głębi duszy. Pas został przewieszony - kilka minut temu - przez oparcie krzesła, a Mike zmierzył go teraz krytycznym spojrzeniem, które ewidentnie wyrażało niechęć i znużenie...
Był świadomy tego, że nie powinien nadwyrężać mięśni, co prowadziło do tego, że nie powinien biegać sobie po dżungli uciekając przed CZYMŚ, co nie powinno istnieć.
- Idiotyzm... - mruknął sam do siebie przeszukując szafy, w próbie odnalezienia jakiejś męskiej koszuli. Jak na razie bez skutku.

Alexandra

Szybko wyszła z ubikacji , poszukując w pomieszczeniach Mikego.
Zauważyła go w sypialni.
-Mike! Dlaczego oni mi zrobili ten tatuaż?!- wypaliła nagle , była trochę wkurzona i przerażona tym. No bo jakbyście się poczuli , gdyby ktoś wam na śnie zrobił jakiś dziwny tatuaż. A jeśli to miała być forma jakiegoś oznaczenia jej?
Jak ona mam się go pozbyć!?

Mike Rock

Czarna koszula, którą chłopak odnalazł parę minut temu - oczywiście w ostatniej szafie, z przeszukiwanych co wprowadziło go w stan poirytowania - wypadła z jego dłoni, gdy usłyszał słowa ciemnowłosej.
- O czym Ty mówisz? Jaki tatuaż? - chociaż starał się, aby jego głos brzmiał spokojnie, pojawiło się w nim rozdrażnienie.
Mimowolnie jego dłoń powędrowała do łopatki, na której widniał dziwny tatuaż w kształcie połówki pękniętego słońca, który od powrotu na Wyspę, natarczywie swędział, a skóra naokoło była czerwona i podrażniona.

Alexandra

- No sam zobacz, nie miałam go... dziś go zauważyłam- odgarnęła swoje długie włosy i podwineła bluzkę by mógł zobaczyć rysunek wymalowany trwale na jej skórze.
-Co to jest?- zapytała próbując się uspokoić. Zaponiała nagle o innych ważnych sprawach.

Mike Rock

"Dwie rozłączone połówki muszą stworzyć całość"

Widok tatuażu sprawił, że żołądek chłopaka po raz kolejny - w niewielkim odstępie czasu - wywinął koziołka, przyprawiając go o fale mdłości. Nie kontrolował swojego ciała. Nawet nie zauważył, gdy podszedł do ciemnowłosej i delikatnie - opuszkami palców - musnął mizernie wykonany tatuaż, który śmiało można było nazwać arcydziełem. Był, niczym druga, doskonale dopasowana połówka jabłka...
- To niemożliwe... - wyszeptał nerwowo oblizując usta. Zapomniał o wszystkim. Liczył się tylko owy tatuaż widniejący na ciele dziewczyny.
- Nie ruszaj się...chwilka... - mruknął i zaczął nerwowo przeszukiwać szufladki dębowego biurka. Jednocześnie narzucił na siebie czarną koszulę, chcąc ukryć przez Alex własny, tak podobny, tatuaż. Co powie, gdy zauważy ich podobieństwo?

Alexandra

-yhym- mruknęła cicho- Mike? Co planujesz zrobic?- zadałą kolejne pytanie, troszkę głośniej.
-Ty wiesz co on znaczy tak?- troche zabrzmiało to jak stwierdzenie a nie jak pytanie.
Stała tyłem do niego i wpatrywała się nerwowo w drzwi.