www.thecostam.fora.pl

Mike Rock

- Gdzie?! - w głosie Johna zabrzmiała ślepa furia oraz czysta kpina. - Na prawdę nie wiesz, Alex?! Rozejrzyj się...stać Cię na więcej. - dodał z sarkazmem i przyspieszył, podążając jedną ze żwirowych dróżek, która prowadziła wprost do lasu.

Mike wybiegł z domku podskakując na jednej nodze, kiedy to starał się równocześnie przypiąć do kostki broń oraz ignorować ucisk w żebrach.
Kod...tak to on sprawił, ze chłopak gwałtownie się zatrzymał, starając sobie przypomnieć te parę cyfr.
- 1...9...eeee....6...9....eeee...2...1... - zamek odskoczył, a on przekroczył ogrodzenie i zbiegł na skraj drogi.

Alexandra

- Co zamierzasz zrobic?- jęknęła patrząc na niego. Teraz to zaczęła się bać. Mężczyzna wydawał się byc coraz bardziej szalony.- I czy mógłbyś mnie w koncu puścic

Mike Rock

- Nie...nie tutaj... - mruknął rzucając jej ukradkowe spojrzenia. W jego oczach na nowo zagościł ten dziwny spokój. Jakby ze skrajnej wściekłości popadł w otchłań spokoju.
- Dopiero, gdy będziemy na miejscu. - dodał, a jego uścisk stał się słabszy, nawet delikatny.

Alexandra

- Na miejscu? Gdzie mnie prowadzisz?- zapytała. A w jej głosie dało wyczuć się strach. Nawet gdyby udało się jej uciec od niego , to nie wiedziałaby gdzie uciec. Juz dawno straciła orientacje w teorię.

Mike Rock

- Zobaczysz...trochę cierpliwości... - mruknął i zadarł głowę, aby móc ogarnąć spojrzeniem ciemne korony drzew, które zdawały się być potworami, które wyciągając swoje kościste ramiona w stronę śmiałków.
Przez chwilę w oczach Johna pojawiła się niepewność, a nawet cień strachu...i dopiero po chwili odważył się wejść w mrok lasu.
[Las Nocnych Okrzyków]

Alexandra

Juz milczała. I tak nie uzyskiwała zadnej odpowiedzi na pytania. Byłą wkurzona jednak przeważał w jej ciele strach. Nie wiedziałą dlaczego tak się dzieje. Ale nie podobało sie jej to. Chciała juz wrócic do hotelu, byle by ten koszmar skończył się. Wbijałą sie w szpilkach w błoto.
[las nocnych okrzyków]

Mike Rock

Bez słowa poprowadził ją w stronę znajomego domku z białą dachówką, który odzwierciedlał się na ciemnym całunie nocy, która zapadła nad obozem. Mrok zdawał się napierać na okna, pragnąc dostać się do środka...
Tak na prawdę Mike nie wiedział co powinien zrobić, powiedzieć - nigdy nie potrafił rozmawiać z ludźmi...prowadzić dialogów "na siłę".
- Proszę. - mruknął otwierając przed nią drzwi.

Alexandra

-dziękuje- wyszeptała i weszła powoli do ciepłego , przytulnego pokoiku. Chyba teraz tego było jej potrzeba , plus ciepłej i długiej kompieli.
Spojrzała na Mike. Miałą nadzieję , że zaraz nie wyjdzie z tego domku, zostawiając ją tu samą bez jakiegokolwiek wyjaśnienia.
To było wiadome , że oczekuje od niego odpowiedzi na te kilka pytań i że one w tej chwili są najważniejsze. Dla tych kilku odpowiedzi nawet odpoczynek może poczekać.
Ważne żeby zaspokoić głód niewiedzy. Głód który zjadał ją od środka. Który trawił jej wieczności , myśli a nawet i rozum.

Mike Rock

Czy kiedykolwiek czuliście jak kogoś spojrzenie przenika wasze serce i duszę...zagraża wolności, którą dało wam życie? Tak właśnie czuł się teraz Mike, czując na sobie badawcze spojrzenie dziewczyny. Pragnął upaść przed nią na kolana i błagać o litość, o zrozumienie. Opowiedzieć jej o wszystkim... - wyznać swoje grzechy i wątpliwości...swoje uczucia.
A jednak nie zrobił tego. Jedynie podszedł do kominka - w którym nadal palił się ogień - i ostrożnie przy nim kucnął, starając się nie skrzywić. Pas ograniczał jego ruchy...wymuszą prostą sylwetkę...

Alexandra

Podeszłą do niego i usiadła powoli obok, po turecku. Jak miała zacząć tą rozmowę trudną dla nich obojgu . Nie chciała by zabrzmiało to jak jakieś wyrzuty skierowane w jego stronę, ponieważ nie winiła go za nic , wręcz przeciwnie byłą wdzięczna mu za ratunek. Bo gdyby zabrakło tam jego obecności... z jednej strony ławo dokończyć to zdanie , za to z drugiej nie. Nigdy nie wiadomo co może siedzieć w głowie tak szalonego człowieka jakim był John. W każdym bądź razie , tak czy siak zginęła by śmiercią tragiczną. Strach opanowałby jej ciało zwabiając bestję.
Te obrzydliwe poczucie niewiedzy , nie dawało za wygraną. Nie była w stanie przemilczeć tych pytań , one po prostu musiały się wydostać z jej umysłu. Choćby dziurką w nosie.
Wzięła głeboki oddech i otworzyłą powoli bladoróżowe usta.
-Dziekuje- wyszeptała zaczynając . Zagryzła na chwilkę , mocno wargi . Które delikatnie zaczerwieniały.Nękała go swoim natarczywym wzrokiem lecz może lepiej by było gdyby swój wzrok skierowała na wesoły , tańczący ogień, który był wolny od wszystkiego co złe.. ale czy aby na pewno? W niektórych sytuacjach to sam ogień staje się nieuniknionym złem. I to nie błahym. Cieżkim do powstrzymania. I szybko rozprzestrzeniającym się , co dodatkowo utrudnia jego unicestwienie.
Ciekawe, to prawie tak samo jak człowiek , a raczej jego umysł który nie jest do końca zbadany. Który usilnie skrywa swoje tajemnice. Czy kiedyś je poznamy? Może , ale nie teraz czas na filozofowanie.
Dziewczyna postanowiła przerwać tą cisze która nastała w tym momęcie.
-Mike, czy opowiesz mi o tym co się tu dzieje?- wydusiłą wkońcu z siebie. Oblizując nerwowo popękane usta.
-

Mike Rock

Ogień, który wesoło tańczył w kamiennym kominku sprawiał, że ściany pokoju subtelnie pulsowały, niczym serce jakiejś kreatury odganiając mrok. Mrok, który napierał na szyby badając nowy, tajemniczy horyzont. Mrok, który sprawiał, że w sercu człowieka rodziło się maleńkie ziarenko niepokoju...strachu, który zabijał wszystko: marzenia, radość, miłość...
Przez szczeliny w cienkich zasłonach wkradał się do pokoju zimny wiatr, który sprawiał, że ogień w kominku lekko falował, burzył się niczym fale na pełnym morzu.
Cała sytuacja wydawała się być banalna, błaha w swojej niepewności, którą rodziła w umysłach dwojga ludzi, których połączył los. Czy zdawali sobie z tego sprawę? Czy wiedzieli, że mają odmienić przyszłość, która jest zapisana w gwiazdach?
- Ta Wyspa, jak już z pewnością wiesz, jest miejscem, które opisuje pewna stara legenda. Jedynie ludzie posiadający pewną wiedzę mogą ją odnaleźć, gdyż nie jest ona widoczna na żadnych radarach, ani zaznaczona na jakiejkolwiek mapie. A więc czym jest? Tajemnicą. - szept chłopaka zdawał się krążyć po pokoju, wirować w powietrzu.
- Chcesz wiedzieć skąd znam Johna? Z mojej ostatniej wizyty na Wyspie... Dowiedziałem się o niej z dziennika matki, w którym opisywała ona swoją wyprawę. Nigdy z niej nie powróciła...to Wyspa decyduje o tym, kto może ją opuścić, a kto nie. My jesteśmy jedynie pionkami w tej dziwnej grze...

Alexandra

Wzrok skierowała na tańczące iskierki ognia. Ciężko było jej uwieżyc w wszystkie słowa które wypowiadał chłopak. Ale po tym co widziała i po jego minie można było wywnioskować ze to prawda. Jakaś chora prawda. Uwielbiała fantastykę , dużo książek o tej tematyce znajdowało się w jej pokoju. I każdą przeczytała przynajmniej kilka razy. Ale nigdy nie przypuszczała że to może okazać się prawdą. To nie mieściło się w jej wyobraźni. Skierowała wzrok na posturę chłopaka.
-czyli już tu kiedyś byłes?- wymskneło się z jej ust jedno pytanie-

Mike Rock

Czy dziewczyn uwierzyła, że znalazła się w samym środku niesamowitej historii, w której miała odegrać jedną z ważniejszych ról? Czy wiedziała, że jej los został naznaczony piętnem Wyspy? Czy kiedykolwiek zastanawiała się nad znaczeniem niewielkiego znamienia na swojej łydce?
- Tak...kilka miesięcy temu. - odparł mimowolnie ściszając głos do szeptu. Jeszcze dziś pamiętał nieprzespane noce, podczas których przeglądał dziennik matki starając się rozszyfrować dziwne, zawiłe pismo, które w nim pozostawiła. Wskazówki, stare legendy, przepowiednie lub zwykłe zapiski z dnia codziennego oraz niezrozumiałe - jak dotąd - dla chłopaka tajemnicze znaki, symbole.
- Ten obóz założyła grupa naukowców, wśród których znajdowała się moja matka, niesamowite prawda? - tutaj po raz pierwszy od dłuższego czasu spojrzał na dziewczynę. - Wyjechała mimo, iż była w szóstym miesiącu ciąży. Sekret Wyspy stał się ważniejszy niż codzienność...niż bliscy. Pragnęła go poznać jako pierwsza...i się jej to udało. - przerwał i lekko zmarszczył brwi.
- To właśnie tutaj się urodziłem i mieszkałem przez kolejne osiem lat. Po śmierci matki, Wyspa - jako pierwszemu - pozwoliła mi powrócić. Niewiele pamiętam z tamtych czasów, jedynie mgliste wspomnienia... Zamieszkałem z ojcem, który nie potrafił uwierzyć w opowieści kilkuletniego chłopca. Każdego dnia powtarzał mi, że matka nas opuściła, a ja postanowiłem w to uwierzyć chociaż w głębi duszy wiedziałem jaka jest prawda. Już nigdy, w jego obecności, nie wspomniałem o istnieniu owej Wyspy, ani o tym, że znalazłem na strychu stary dziennik matki, który mi pozostawiła.

Alexandra

- Ona Ciebie potrzebuje, ona wciąz sprawia ze tu wracasz- powiedziała cichutko dziewczyna sama nie wiedząc dlaczego. Wpatrywała się w chłopaka. Musiała przyznać wierzyła mu. Bo dlaczego miałby ją okłamać. Widać było że kazde słowa wypowiadane przez niego były szczere. Teraz nieprzejmowała się swojim strojiem i wygladem.

Mike Rock

Jeszcze przez dłuższą chwilę wpatrywał się w milczeniu w ogień, który rzucał na twarz dziewczyny dziwne, migoczące cienie... Czy powinien jej powiedzieć kim jest? Czy powinien wyznać jej ostatnie kłamstwo, które sprawi, że go znienawidzi? Nie...nie był na to gotowy. Nie teraz. Nigdy!!
Po chwili otrzepał dłonie z niewidzialnego pyłu i powoli wstał - z wyraźnym trudem prostując sylwetkę.
- Powinnaś wsiąść kąpiel i odpocząć. - rzekł i spojrzał na dziewczynę z niepewnym uśmiechem. Sam również nie wyglądał najlepiej w podartej białej koszuli oraz z błotem widniejącym na twarzy.